1947 жылы маусым айының үшінші жұлдызы күні ОҚО, Түлкібас ауданы, Қарабастау ауылында дүние есігін ашқан Сабырбек ағамыз қаршадайынан еңбекке ерте араласып, шымболаттай шыңдалып өсті. Кеңес Одағының Батыры С. Бреусов атындағы орта мектепті ойдағыдай бітіріп шыққан соң отбасылық жағдайына байланысты өзі қалаған мамандығын алу үшін бірден жоғары оқу орнына баруға ұмтыла қоймады. Алдымен кіндік қаны тамған ауылында еңбек етіп, өмірлік тәжірибе жинақтап алуға бел буды. Содан, «Путь Ильича» колхозында алғашқы еңбек жолын қарапайым жұмысшылықтан бастады. Қашанда өзінің елгезектілігімен, тындырымдылығымен көзге түсіп жүрген оның еңбекке деген құлшынысын байқаған колхоз басшылары жас жігітке үлкен сенім артып, аға шопан ретінде бір отар қойды алдына салып берді. Құрғақ, көпірме сөзден гөрі нақты іске бейім салмақты жігіттің мал шаруашылығына деген талпынысын байқаған шаруашылықтың тіс қаққан кәнігі шопандары балаңдау жігітті өз қамқорлықтарына алып, ақыл кеңестерін үзбей айтып, тәжірибесі аздау оған бас –көз болып жүрді.
Уақыт өте келе Сабырбек те ысылып, қой бағудың сан қырын еркін игеріп алды. Енді ешкімнің де жетеленуінсіз барлық тірлікті тындыра алатын дәрежеге қол жеткізетін дәрежеге жетті. Кез келгеннің қолы жете бермейтін, бар болғаны он жеті жасында аға шопан атанған жасөспірім осылайша уақытпен санаспай еңбек етуге көшті. Сол кезде ол қойларымен Ақсу Жабағылының баурайын жылдың төрт мезгілінде мекен етіп, ең бастысы, қарамағындағы малдарының қоңдылығын жоғалтпауды басты назарда ұстады. Бар күш-жігерін осы мақсатқа жұмсады.Арада біраз жылдар өткенде адал еңбегінің арқасында тұяққа-тұяқ қосылып, отарындағы қой санын шығынсыз көбейте білген аға шопан колхоздағы мал басын көбейтуге орасан үлесін қосып жүрді. Нәтиже жаман болған жоқ. Әр жүз саулықтан 107-113, кейінгі жылдары әр жүз саулықтан 130-138-дан төл өргізіп, «Путь Ильича колхозының маңдай алды озат шопандарының қатарынан орын алды.
Баққан қойлары да қоңдылығын жоғалтпай, жүн қырқу науқанында жоғары көрсеткіштерді көрсетіп тұрды. Ерен еңбектің нәтижесі де кешікпей өз жемісін көрсете бастады. «Мал шаруашылығының шебері», «Социалистің жарыстың жеңімпазы», «Алтын қолды шебер» атақтарына ие болып, III- дәрежелі «Еңбек даңқы» ордені омырауына тағылып, Қазақ ССР-і Жоғарғы Кеңесінің Құрмет грамотасымен марапатталды. Қазақстан Компартиясының XIV-сьезіне делегат ретінде қатысып қайтты. Озат шопан Сабырбек Манабаев 1977, 1984, 1987,1990 жылдары Шақпақ ауылдық кеңесінің депутаты болып сайланып, халық қалаулысы атанды. Мал шаруашылығының майталман аға шопаны, ел-жұртқа сыйлы Сабырбек аға 2010 жылы еңбек демалысына шығып, жастарға орнын босатты.
— Қабырғасы қатаймай жатып қой бағып, шопандықтың құт дарыған таяғын ұстаған, осы сара жолда бағы ашылған ол кісі бүгінде ауылымыздың қадірменді қариясы ретінде қоғамдық жұмыстарға да белсене араласып тұрады, — дейді Шақпақ баба ауылдық округі ардагерлер кеңесінің төрағасы Тұрдықұл Айтжанов аға еңбек ардагері жайлы өз ризашылығын жасыра алмай.
— Кейінгі ұрпаққа еңбегі үлгі-өнеге болатын ардақты жанымыздың ауылымыздың өсіп-өркендеуіне, көріктендіруге де бел шеше ат салысып жүрген жағдайы бар. Сәкең 2003 жылы ауылдағы «Имам Ағзам» мешітін күрделі жөндеуден өткізіп беруге орасан үлесін қосты. Демеушілік танытып, елге сауапты істі атқарды. 2010 жылы Меккеге барып, қажылық міндетін атқарып қайтты.
Иә, ардагер ағаның артта қалған өнегелі өмір жолдарына бір сәт зер салып қарасаңыз, талай игілікті істердің салтанат құрып тұрғанын анық байқаған болар едіңіз. Бар саналы ғұмыры адал еңбекпен өрілген ағамыздың Құдай қосқан қосағы Сапаркүл апамызбен тату-тәтті ғұмыр кешіп, өздерінен тараған алты перзенттерінен 18 немере мен 5 шөбере сүйіп отырған жағдайлары бар. Бір сүйсінерлігі, ұрпақтары да бүгінде мамандықтарына орай еліміздегі әр салада адал еңбек етіп, Манабаевтар әулетінің атына дақ түсірмей келе жатқандығы. Бұған өткен шаққа даналықпен, болашаққа балалықпен көз тастап отырған Сабырбек ағаның әрине, дән риза болары даусыз…
О.КӨМЕКОВ
